Today’s topic: all you need is love (beatles)

The AMM: Australian Mayo Message

Driehonderd zestig graden turn brengt mij 2 uur later met de trein zuidelijk van Sydney in een dorp in het mainland van New South Wales tussen de heuvels en groene vallei genaam ‘Picton’.
Geen vermelding in de Lonely Planet en door geen enkele toeristbureau een aanrader op de kaart. Wat mij hier bracht was een toevallige ontmoeting van Karlijn met de ‘host’ op de donderdagmarkt bij ons in Bondi waar zij overheerlijk donker spelt verkochten met noten en rozijnen erin! ‘Amazing’ na onze brood-picknick-avond samen! Want heerlijk brood is in Australie echt ‘niet te doen’.
En met dit gezegd maak ik even een uitstapje naar onze Sydney-sayings ‘niet te doen’ en ‘amazing’. En zonder dat we het door hadden kwamen deze woorden gerust binnen 10 minuten driemaal dubbel zoveel eruit. Dus het Australische brood was so far gewoon niet te doen en dit brood was ‘amazing’.

Karlijn was zo enthousiast over het brood dat ze weleens benieuwd was hoe dit brood werd gemaakt. De broodbakker legde uit dat hij in een leefgemeenschap woonde en de bakkerij een onderdeel is van hun bestaan en haar graag uitnodigde voor een verblijf en een kijkje aldaar. Karlijn kreeg een brochure mee over hun leefgemeenschap en ging zo voor 2 dagen ernaartoe. Ze kwam terug met de mededeling: ‘mayo jij moet hier echt naartoe’. Als liefhebber van local tips en na het lezen van de brochure over ‘a brave new world’ besloot ik om vanuit Sydney bij deze gemeenschap onder meer ‘Pasen’ te vieren.

Ik heb hier in totaal 7 dagen doorgebracht. Dit waren echt 7 bijzondere dagen binnen deze leefgemeenschap met bijzondere en mooie verhalen over deze mensen.

Na mijn eerste nacht begint mijn eerste dag op de Royal Easter Show. Dit is het event tijdens Pasen in Sydney dat is ontstaan vanuit argarische grond; van producten, attributen tot en met dieren is door de jaren uitgegroeid tot een compleet empirium van show entertainment op dit gebied; wood chopping competities, grootste paard van de wereld, vliegende varkens, Australische schapen scheren, tractoren, en een huishoudbeurs met Aussie twist, vanzelfsprekend een vuurwerk spektakel. Dit evenement trekt dagelijks meer dan 20.000 bezoekers uit de gehele regio of staat (kan ik wel zeggen).
De leefgemeenschap heeft hier al ruim 11 jaar een café en een pizza-shed tijdens dit evenement. Mijn taken waren in de ochtend voorbereidend snij en hakwerk voor de pizza’s en in de middag in de caravan voor het serveren van nacho’s; marjo nacho. Met de King van de Nacho’s, zo noemde deze man zichzelf; die zich tot de beefburgers hoofd maakte, was dit weer echt fantastisch!
Ik leerde zo die dag een nieuwe groep mensen kennen met verhalen want hoe kom je nu in een leefgemeenschap terecht en wat gaf dan die beslissing waren vragen die in mij opkwamen en ik aan hen vroeg.
De tijd vloog de eerste dag voorbij en voor ik het wist zat ik die avond aan een enorm kampvuur voor de vrijdag celebration waar paela op een enorme bakplaat op de buitenoven werd klaargemaakt en de gitaren tevoorschijn werden gehaald en alle kinderen met elkaar aan het dansen waren. Het muziek repoirtoire bestond wel uit allerlei liedjes over Jezus ‘Juashua’ (alle namen zijn in het Hebreeuws).
De volgende dag ging ik weer als Marjo Nacho aan de slag op dit festijn!

De eerste paasdag spendeer ik weer lekker ‘thuis’. In het huis waar ik verblijf wonen 2 families, een moeder met een zoontje en een meisje van 21 (waar ik de kamer mee deel). Het huis was vroeger een evenementenlocatie; vergadercentrum met een enorme keuken en de oude vergaderzaal nu dienst doet als woonkamer met drie enorme rijen eetkamertafels en stoelen.
We doen vandaag ‘niets’, ik bedoel geen huishouden, koken of wassen; het is namelijk ‘high sabbat’. De kinderen (wel geteld 7, 8 in totaal maar de jongste is een baby) zien meteen kans om met mij de gehele middag te tekenen en kleuren. Dus als een ‘juf marjo’ deja-vu gaan we lekker kleuren!

Een onderdeel worden van de community vergt een lange tijd van inburgeren. Niet zozeer of je het graag wilt maar je zult, wil je onderdeel zijn, ook je na moeten leven hoe deze gemeenschap werkt en zich vormt. Ik sprak hierover met de alleenstaande moeder van 30 jaar uit Engeland die drie maanden geleden met haar zoontje in deze community terecht kwam en zich in mijn week heeft laten ‘reinigen en dopen’ om tot de community te mogen behoren. In Engeland had ze kennis gemaakt met de community aldaar wat haar deed besluiten om haar huis, spullen en andere zaken te verkopen/weg te geven en te gaan reizen naar Australie. Ze begon haar reis in Nieuw-Zeeland en kwam na 2 weken direct vanuit het vliegveld Sydney naar hier toe. Ze is hier niet meer weggegaan. Ze vond wat ze zocht; een plek van liefde, geborgenheid en toekomst voor haar en haar zoontje.

En na de kennismakingen en gesprekken met deze mensen is het me wel duidelijk geworden dat dit een plek is van liefde en geborgenheid van mensen die vanuit hun eigen leven compleet leeg, eenzaam en ongelukkig zijn zonder een plek van ‘thuis’, familie en vrienden. Zij geven niets op wat je misschien zult denken als je vanuit je eigen leven kijkt om in deze community plaats te nemen. Voor hen is dit juist de plek van ‘brothers & sisters’. Zij geloven ook dat God diegene eruit pikt en hiernaartoe brengt.

Ik kan niet zeggen of de levensstijl binnen een gemeenschap goed of fout is.
De vrouwen dragen lange rokken en wijde broeken met losse blousen, vesten en truien zonder make-up of ‘fashion’ proof. Een uiterlijk kenmerk van de vrouwen is het ongelooflijk lange haar dat vaak opgerold zit of in een vlecht. De mannen hebben een korte baard van oor tot oor en een klein staartje.
Het schoeisel is even comfortabel als de kleding; tefa en Crocs. Elk lid (kind en ouder) heeft wel van beide een exemplaar dat met en zonder sokken wordt gedragen. Om het plaatje compleet te maken is hun uiterlijk vertoon voor ons onder de noemer ‘geitenwollensok’.
En daarover gesproken zit ‘organic, healthy’, zo las ik laatst in de Betere Wereld nieuwsbrief ook nog in dat calibier is dat voor hun gewoon ‘normaal’. Vanuit de basis en puurheid waarin zij leven staat soja melk hier in de koelkast, yoghurt van de koe of anders organic, herbal thee, groente en fruit eigen teelt of anders organic.

De kinderen leren elkaar lief te hebben, elkaar te helpen en een belangrijk aspect binnen de opvoeding is respect voor hun ouders en ouderen. Daarnaast ook de bewustwording dat ze blij en gezegend mogen zijn met hun leven en wat het leven hun geeft.

De kinderen komen niet in aanraking met andere kinderen buiten de community en krijgen dus ook les binnen de community. Ze worden al vanaf jongs af aan meegenomen in het helpen met het huishouden; van het eten koken, afwassen tot en het schoonmaken van hun huis en kamers en was.
Net als elk ander kind spelen ze ook lekker buiten; op hun schommels, glijbaan of fietsjes crossen ze het terrein over. Ze hebben zelfs een ‘creek’ waar ze kunnen zwemmen en een zelfgemaakte zeepglijbaan van zeil.

Hun taak of werk als ze groter zijn begeeft zich ook binnen de community. Zo zullen de meisjes meehelpen in het huishouden, uiteindelijk trouwen en zich bezig houden met de kinderen. En zullen de jongens op de boerderij werken, in de bakkerij en de cafes die zij runnen op evenementen. Ik kan niet zeggen dat deze mensen niet hard werken want het runnen van een huishouden in een leefgemeenschap met vier kinderen is ook wel even anders als alleen je eigen huis. De mannen kennen geen 9-tot-5 mentaliteit; het werk moet gewoon af.

Ik kan nog niet beoordelen of deze mensen wereldvreemd zijn in wat ik heb gezien. De generatie ouders komt namelijk uit onze wereld en de kinderen van hun zullen de eerste zijn die straks van baby tot volwassenen opgroeien in de community. Ze kijken geen televisie of lezen de krant, in plaats daarvan kijken de kinderen nu DVD’s van National Geographic. Ik zou dan ook graag nog een keer terug willen gaan over 10 of 15 jaar om te zien en te bekijken hoe zij zich hebben ontwikkeld en hoe zij in het leven staan.

Zij geloven dat de bezoekers van de community door God zijn verkozen om hier te verblijven. Zij zullen dan ook altijd iedereen met open armen ontvangen. Bij aankomst lag er voor mij een mandje vol met fruit, een tekening en een persoonlijk briefje bij dat ze blij waren mij te mogen ontvangen en mij graag wilde leren kennen. Ik weet niet of ‘God’ mij hiernaartoe heeft gebracht. Misschien bracht me iets hier wel na drie maanden Sydney vol materialisme, consumisme en de schreeuw van uiterlijke perfectie bracht me deze plek wel weer even terug naar de basis van het leven en uit de andere wereld. Misschien was het even een ‘detox’ moment om mezelf weer op twee benen te zetten naar een nieuwe bestemming in mijn wereld.
Voor mij was in ieder geval deze plek een hele bijzondere dimensie binnen mijn reis.

Keep on sparkling people,

Keep in mind: life is what you made of it.

Aussie weetje: het icoon van Pasen de ‘paashaas’ is hier in Australie vervangen voor ‘Bilby’. De ‘paashaas’ wordt door de Australiers namelijk negatief geassocieerd met het kapot maken van hun groente. De Bilbly is een kruising tussen een konijn, hamster, rat en een typisch Australisch dier.


I will invite you soon for my next AMM 38 about Melbourne.